Jak pokazują statystyki upośledzenie umysłowe dotyczy jakieś 1 do 2 procent całej ludzkiej populacji, z tym, że częściej spotyka ono przedstawicieli płci męskiej. Należy jednak zaznaczyć, że nie jest to choroba, lecz objaw, który towarzyszy wielu chorobom psychicznym. Często zwane jest też niepełnosprawnością intelektualną, niedorozwojem umysłowym, osłabieniem rozwoju psychicznego. Oficjalna definicja Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) określa upośledzenie umysłowe jako „istotne obniżenie ogólnego poziomu funkcjonowania intelektualnego, oraz trudności w zachowaniu przystosowawczym, występujące przed 18 rokiem życia.” Tego rodzaju objawom często towarzyszą trudności adaptacyjne do życia codziennego, związane z odpowiedzialnością i niezależnością.

Wyróżniamy różne stopnie upośledzenia. Od lekkiego – gdzie dzieci są a stanie opanować umiejętności szkolne do poziomu klasy szóstej. Dorosłe osoby z tym stopniem upośledzenia są w stanie wieść normalne życie, podejmować pracę, jednak mogą zdarzyć się przypadki że będą potrzebować pomocy i nadzoru. Aż po głębokie – tutaj rozwój zatrzymuje się na poziomie trzyletniego dziecka i takie osoby nigdy nie będą zdolne do samodzielnego życia.

Jeżeli chodzi o przyczyny występowania, to możemy tutaj wyróżnić trzy zasadnicze grupy. Genetyczne takie np. jak: genetycznie uwarunkowane schorzenia, nieprawidłowa liczba chromosomów i inne. Biologiczne – przedwczesny poród, zatrucia, uraz głowy. Społeczne – autyzm dziecięcy, brak dostatecznej opieki, zaniedbania w rozwoju społecznym.

Leczenie upośledzenia umysłowego jest bardzo ważnym procesem. Podstawę stanowi tutaj odpowiednia pomoc  w codziennym funkcjonowaniu i rozwoju dziecka. W niektórych przypadkach istotna może się okazać farmakologia. Stosuje się ją w opanowywaniu lęków, zachowań agresywnych  i ustabilizowaniu wahań nastroju. Stosowane są tak zwane stabilizatory nastroju, gdy mamy do czynienia z bardzo dużą zmiennością emocjonalną. Istotne jest też, aby wspierać rodzinę upośledzonego dziecka. Jeśli chodzi o edukację, to trzeba stosować tzw. adekwatne możliwości kształcenia, takie jak wsparcie rozwoju mowy i indywidualne programy nauczania. Do tego dochodzą jeszcze czynności ułatwiające adaptację do społeczeństwa (reedukacja i rehabilitacja). Jeżeli chodzi o profilaktykę i leczenie, to w większości przypadków dotyczy ona chorobom towarzyszącym upośledzeniu.

Epilepsja, potocznie zwana padaczką – choroba, która według szacunków dotyczy ok. 1 procenta populacji ( w Polsce jakieś 400 tys. osób). Chorowali na nią m. in. Lenin i Napoleon. Jej główny symptom to tzw. napady padaczkowe, które polegają na gwałtownych wyładowaniach bioelektrycznych w komórkach. Objawy, choć mogą być różne, mają jeden wspólny mianownik – dotyczą nieprawidłowości pracy mózgu. Ataki mogą trwać nawet ponad 5 minut i przy najbardziej gwałtownych przypadkach towarzyszy im bezdech, drgawki i utrata przytomności. O epilepsji jak o chorobie mówimy dopiero wtedy, gdy atak nie jest pojedynczy ale się powtarza.

Na padaczkę można zachorować w każdym wieku. Specjaliści jednak wyróżnili dwie zasadnicze grupy osób, które są najbardziej podatne na zachorowanie. Są to dzieci do czasu ukończenia pierwszego roku życia oraz osoby które przeżyły 65 lat.

W dzisiejszych czasach można bardzo szybko wykryć epilepsję. Służą temu dwa badania: rezonans magnetyczny oraz EEG, czyli zapis czynności elektrycznej mózgu. Jednak mimo wielu specjalistycznych badań i testów, naukowcy nie potrafią ustalić co odpowiada za przyczyny padaczki i nie ma skutecznego lekarstwa, aby zapobiec tej chorobie.

Bardzo istotna w życiu codziennym, może się okazać pierwsza pomoc, gdy dojdzie u kogoś do napadu padaczkowego. Trzeba pamiętać o kilku podstawowych zasadach. Przede wszystkim trzeba ułożyć chorego w pozycji bocznej ustalonej, nie podkładając jednak nic pod głowę (grozi to zapadnięciem się języka). Nie wolno podawać nic do picia. Należy ułatwić oddychanie poprzez np. rozpięcie guzika koszuli pod szyją. Gdy atak nie minie po upływie jakichś 2-3 minut, dopiero wtedy należy wezwać pogotowie ratunkowe. Gdy nastąpi koniec napadu, a chory jest senny można pozwolić mu zasnąć.

W dzisiejszych czasach istnieje szereg sposobów na leczenie epilepsji. Najważniejszym z nich jest podawanie leków, które mają na celu zmniejszenie intensywności napadów. Czasami trzeba zastosować kombinację medykamentów, lecz może się okazać, że i to nie zagwarantuje całkowitego pokonania choroby. Główne leki jakie są stosowane to: karbamazepina, kwas walproinowy,  diazepam. Leki nowej generacji używane w leczeniu padaczki to: gabapentyna, lamotrygina i inne. Niektóre przypadki chorych skłaniają lekarzy do przeprowadzenia zabiegu operacyjnego, jednak bardzo istotne jest tutaj ustalenie tego obszaru mózgu, który ma być operowany. Jeżeli chodzi o leczenie farmakologiczne, to trzeba przede wszystkim zwracać uwagę na to, aby jak najmniej było skutków ubocznych.

Źródło: http://pl.wikipedia.org

   http://www.doz.pl

   http://zdrowie.gazeta.pl

Zobacz też: Sanatoria w Polsce