Uzdrowiska w Polsce - sanatoria w górach i nad morzem

Gruźlica układu moczowego rozwija się zwykle skrycie, bez uchwytnych specyficznych objawów początkowych oraz bez uchwytnych wrót wtargnięcia i pochodzenia zarazka. Źródłem zakażenia jest najczęściej krwiopochodny wysiew prątków gruźliczych, który zapoczątkowuje proces gruźliczy najpierw najczęściej w jednej nerce, potem w obu.

Gruźlica nerek - do zakażenia nerek prątkami gruźlicy dochodzi na drodze krwionośnej w trakcie pierwotnej lub wtórnej bakteriemii gruźliczej (gruźlica płuc). W pierwszym okresie choroby najwcześniejsze ogniska gruźlicze pojawiają się w obu nerkach. Dalszy rozwój choroby może postępować równomiernie w obu nerkach (40,0% chorych), ale częściej (60,0% chorych) choroba zostaje zahamowana w jednej z nerek, a w drugiej się rozwija. Zależy to zapewne od niejednakowej liczby prątków, które dotarły do obu nerek, różnej ich zjadliwości, możliwe, że także od odmiennej odporności tkankowej obu nerek.

W najwcześniejszym okresie choroby prątki przenikają przez ścianę naczynia odprowadzającego kłębka nerkowego i osiedlają się w sąsiadującej z nim tkance podścieliska. Wyrazem reakcji na obecność prątka jest rozplem elementów łączno-tkankowych, gromadzenie się limfocytów i utworzenie typowego gruzełka gruźliczego. Jest to najwcześniejszy okres gruźlicy nerek, przebiegający bezobjawowo.

Choroba nie zdiagnozowana i leczona w dalszej fazie może prowadzić do ograniczenia, a nawet do całkowitego zahamowania czynności chorej nerki.

Gruźlica pęcherza moczowego - zazwyczaj jest procesem wtórnym, zstępującym drogami moczowymi z nerki. Przy długotrwałym wydalaniu prątków z moczem osadzają się one w końcu w błonie śluzowej pęcherza, zapoczątkowując tam swoisty proces gruźliczy. Lokalizuje się on zwykle w pobliżu ujść moczowodów.

Zobacz: Sanatoria leczące choroby nerek i dróg moczowych

« powrót